Առաջնային տարբերությունը՝ արժեհամակարգային. «Փաստ»

ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ 5 Մայիս, 2022 9:00

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

4 տարի առաջ այս օրերին էր, որ մեր մեծաքանակ հայրենակիցների ուսերի վրա Փաշինյանը կարողացավ փողոցից հայտնվել վարչապետի աթոռին։ Այդ օրերին մեծ ոգևորություն էր տիրում, քաղաքացիները մեծ հույսով էին լցվել վերջինիս նկատմամբ և մերժում էին «նախկիններին», իսկ ավելի ստույգ՝ այն արատավոր երևույթները, որ իսկապես կային: Ու դրանով էր պայմանավորված, որ Փաշինյանի նման մեկը ոչ միայն հայտնվեց մեր երկրի ղեկավարի աթոռին, այլև նույնիսկ որպես «փրկիչ» էր ներկայացվում: Այն ժամանակ քչերն էին զգուշացնում, որ նա չի կարող ղեկավարել երկիրը, սակայն նույնիսկ այդ քչերի մեջ հազիվ թե գտնվեին մարդիկ, որոնք կպատկերացնեին, թե ինչ սարսափելի պատուհասներ է նա բերելու Հայաստանին ու Արցախին: Եվ ահա, ընդամենը չորս տարի անց փողոց են դուրս եկել ու արդեն Նիկոլին են մերժում նաև նրանք, ովքեր 2018 թվականին փողոց էին դուրս եկել նրան իշխանության բերելու համար։

Սակայն եթե համեմատության եզրեր անցկացնենք ներկայումս ընդդիմության նախաձեռնած «Դիմադրություն» շարժման և 2018 թվականի գարնանը Փաշինյանի կողմից ղեկավարվող «Քայլ արա» շարժման միջև, ապա տարբերությունները միանգամից աչքի կզարնեն, որքան էլ որոշ գործիքներ նման լինեն։ Իրականում այդ գործիքները Նիկոլի հնարածը չեն և համաշխարհային պատմության մեջ կիրառվել են ոչ մեկ անգամ: Այո, նորից կրկնենք՝ 2018 թ.-ին մեծ դժգոհություններ կային երկրում ստեղծված իրավիճակից, սակայն դրանք նույնիսկ համեմատության եզրեր չունեն ներկայիս դրության հետ, քանի որ այժմ ուղղակի պետականության գոյությունն է դրված վտանգի տակ։ Եթե իրադարձություններին նայենք ժամանակի հեռավորությունից, ապա կարող ենք տեսնել, որ չնայած բոլոր արատավոր, անթույլատրելի, զայրացնող երևույթներին, համակարգային առումով իսկապես անհամեմատելի վիճակում էինք. ի վերջո, մեր պետությունը կապիտուլ յացիայի չէր ենթարկվել, անվտանգային համակարգը փլուզված չէր, չէինք կորցրել մեր հայրենիքի մի մասը, պետական համակարգը կայանում էր աընդհատությամբ։ Միևնույն ժամանակ, 2018 թվականի շարժման և ներկայումս սկսված գործընթացների միջև գործում են առաջին հերթին արժեհամակարգային էական տարբերություններ։ Եթե 4 տարի առաջ Նիկոլի սկսած շարժումը հիմնված էր դագաղների ու սև ժապավենների վրա, ապա հիմա շարժման մասնակիցները հավաքների ու երթերի են դուրս գալիս ազգային խորհրդանիշներով՝ Արցախի ու Հայաստանի դրոշներով։

Եթե 4 տարի առաջ Նիկոլի և նրա թիմի համար գաղափարական հենքը միայն մերժումն էր և անցյալի սևացումը, ապա հիմա մերժման հետ միասին առաջ է քաշվում նաև հայրենիքի փրկության և այդ ուղղությամբ գործելու անհրաժեշտության գաղափարախոսությունը։ Թե՛ անցած չորս տարիներին, թե՛ ներկայիս գործընթացներում իշխանությունների և նրանց կողմնակիցների պահվածքը ցույց է տալիս, որ իրենք շատ հեռու են ազգային արժեհամակարգից և միայն զանգվածային սպառման ցածր արժեքներ են դավանում, եթե, իհարկե, նրանց դեպքում Հայաստանի հետ տեղի ունեցածից հետո կարելի է «արժեք» բառն օգտագործել։

Ժամանակն ապացուցեց, որ այս իշխանությունն ու իր պաշտպանները հատակում գտնվողների խմբակ են, որոնք իրենց նպատակին հասնելու համար նույնիսկ պատրաստ են զոհասեղանին դնել սեփական հայրենիքի ապագան։ Եվ նույն մոտեցմամբ էլ նրանք շարունակում են առաջնորդվել, քանի որ երկրի վրա աղետ բերելուց հետո էլ շարունակում են ցինիկ, ամբարտավան պահվածք դրսևորել, ավելին՝ սպառնալ թե՛ ընդդիմադիրներին, թե՛ իրենց դեմ դուրս եկած ցանկացած ՀԱՅ մարդու, այդ թվում՝ հոգևորականներին։ Դե, լեզվամտածողության ու բառապաշարի մասին չենք խոսում՝ հայհոյանքն ու վիրավորանքը հենց նրանք դրեցին «պաշտոնական» ռելսերի վրա, ու հիմա էլ շարունակում են այնպիսի արտահայտություններ օգտագործել, որ նույնիսկ փողոցային խուլիգանները գուցե ամաչեն կիրառել: Այս ամենին գումարենք, որ 2018 թվականի գարնանը Փաշինյանն ու իր թիմակիցները կեղծիքն ու մանիպուլ յացիան դարձրել էին մարդկանց իրենց կողմը գրավելու հիմնական գործիքներից մեկը։ Ու այդպես շարունակում են մինչ այսօր:

Աբաջյանի պապիկից սկսյալ՝ օրինակները բազմաթիվ են: Վերջապես, ի սկզբանե հասարակությանը սևերի ու սպիտակների բաժանելով՝ թշնամանք էին գեներացնում, ինչի սև «պտուղները» այսօր քաղում ենք բոլորս, այդ թվում՝ իրենք։ Հիմա դժգոհում են, որ հասարակությունը ատում է նաև իրենց, հայհոյում ու անիծում են իրենց: Սա շատ վատ է, սարսափելի վատ է, բայց այդ մասին հենց միայն մենք զգուշացրել ենք ոչ մեկ անգամ՝ սկսյալ 2018 թվականից: Ցավոք, «80 տոկոսանոց» ամբարտավանությունը զրկել էր Նիկոլին ու նրա թիմին լսելու կարողությունից: Իրենք «ամենագետ» էին ու այդ «ամենագիտությամբ» կորցրեցին երկիրն, իսկ իշխանությունը ստիպված են պահել բռնի ուժով, քանզի իրական աջակիցներ այլևս չունեն: Իսկ ովքե՞ր են մնացել «նիկոլապաշտ»: Պարզ է՝ նրանք, ովքեր «փայ» ունեն իշխանությունից, ունեն պաշտոն, բարձր աշխատավարձ ու պարգևավճար, արտոնություններ, այդ թվում՝ բիզնես մոնոպոլիայի, ինչպես նաև նրանք, ովքեր այս ձախողումների ու պարտությունների շահառու են: Հաջորդը՝ նրանք, որոնց ուղեղները, ցավոք, տարիներ շարունակ «լվացել» են այն աստիճան, որ բան հասկացնելն այլևս գրեթե անիմաստ է: Այ, հենց վերջիններս են հիմնականում այս օրերին դրսևորում իրենց:

Ի մասնավորի, այս տեսակի ներկայացուցիչներն էին, որ իրենց «լավ տղու» տեղ դրած, իսկ իրականում սեփական ոչնչությունն ի ցույց դնելով՝ պատերազմում ձեռք ու ոտք կորցրած տղաներին կոչ էին անում... Արցախ գնալ ու թուրքի դեմ կռվել: Այսինքն, սա նույնիսկ զարմանալի էլ չէ, եթե քպական պատգամավորներից մեկը, որն իր տղաներին փախցրել է ծառայությունից, դիմում է ԱԱԾ-ին ու ոստիկանությանը՝ նույնականացնել հանրահավաքների մասնակիցներին ու նրանց ուղարկել եռամսյա հավաքների: Մի խոսքով, հասկանում ենք, որ մի քիչ էլ սրբապղծության նման է 2018 թ. նիկոլական շարժումը, ներողություն՝ ավել ի ճիշտ՝ նիկոլականների պահվածքը, ինչպես նաև շատ փոքրաթիվ «երդվյալ» նիկոլականներին համեմատել 2022 թ. շարժման ու ընդհանրապես ՀԱՅ մարդկանց հետ, բայց երևի երբեմն դա էլ է պետք...