«Կենսուրախ էր, ընկերասեր, սրտացավ, իր տեսակով՝ անհամբեր». ենթասպա Կամո Մինասյանն անմահացել է հոկտեմբերի 2-ին՝ իր մարմնով ծածկելով երկու ժամկետային զինծառայողի. «Փաստ»

ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ 24 Июнь, 2025 10:31

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Կամոն շատ կենսուրախ, շարժուն մարդ էր։ Ջիգյարով էր. երբ տեսնում էր ինչ-որ տեղում «պայթյուն» է եղել կամ լինելու, նետվում էր դրա մեջ, որ ինչ-որ բան անի, կարողանա օգնել։ Անհամբեր էր իր տեսակով։ Ընկերասեր էր, նվիրված, ընկերների համար ինչ ասես կաներ»,-«Փաստի» հետ զրույցում ամուսնուն՝ Կամոյին այսպես է ներկայացնում Անահիտը։ Կամոյին շատերը որպես վարդենիսցի Մոշ գիտեն։ «Իր մականունը Մոշ էր։ Շատերն իրեն Վարդենիսում հենց այդպես են ճանաչում։ Անգամ պատերազմի օրերին կորպուսի հրամանատարությունն իրենց ներքին կապի գաղտնանունը «Մոշ» էր դրել»։

Կամոն ծնունդով Վարդենիսից է։ Սովորել է Վարդենիսի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում, այն ավարտելուց հետո զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության։ Զորացրվելուց հետո սովորել է ենթասպաների դպրոցում, իսկ 2005 թվականից անցել է պայմանագրային զինծառայության, ենթասպա էր, դիրքի հրամանատար։ Կամոն մասնակցել է Ապրիլ յան պատերազմին։ Ինչպես Անահիտն է ասում, ամուսինը ծառայեց մինչև 2020 թվականը՝ չարաբաստիկ պատերազմը։ Ծառայությունն անցնում էր Քարվաճառում։

Ծառայության օրերի մասին Կամոն պատմում էր ընտանիքին, բայց, իհարկե, հմտորեն շրջանցելով այն դրվագները, որոնք լի էին դժվարություններով։ Անահիտն ասում է՝ ժպիտով էր հիշում անգամ դժվար օրերը։ «Օրեր էին եղել, երբ իրենց մոտ մեքենա չէր բարձրացել, բուքը սարսափելի փակել էր ճանապարհները։ Գուցե օրեր շարունակ իրենց մոտ սնունդ չի հասել, բայց մենք դրա մասին չենք իմացել։ Տարիների ընթացքում, այն էլ՝ միամտաբար, մի նախադասություն կասեր, որից պարզ լիներ, որ նաև բարդ օրեր է ունեցել։ Քարվաճառը մոտ էր Վարդենիսին, ինչ հարցեր լինում էին, ամբողջությամբ Մոշն էր կարգավորում։ Իր սրտացավությունն ամենուր էր երևում»։

Զրուցում ենք մեր կյանքի երջանիկ օրերի մասին, երբ պատերազմ չկար։ Հարցնում եմ Անահիտին՝ ինչպե՞ս եք ծանոթացել Կամոյի հետ։ «Մեր ծանոթությունը շատ պատահական է եղել։ Ես տարիքով փոքր էի, Կամոն նոր էր զորացրվել բանակից։ Միմյանց հանդեպ համակրանք ունեինք։ Կամոն ուներ կանաչ աչքեր, համազգեստի, գլխարկի գույնի հետ աչքերի երանգը մի ուրիշ աշխարհ էր դառնում։ Այդ ժամանակ ամուսնանալու մտադրություն չունեինք, բայց Կամոն ուղղակի մի օր փախցրեց ինձ։ 2006 թվականին ծանոթացանք, նույն թվականին էլ ընտանիք կազմեցինք։ Մեկ տարի անց ծնվեց մեր առաջնեկը՝ տղաս։ Այնուհետև լույս աշխարհ եկավ մեր աղջիկը։ Մեր երրորդ երեխան ծնվել է 44-օրյա պատերազմի տարում։ Պատերազմի ժամանակ իմ տղան ընդամենն ութ ամսական էր։ Կամոն սիրող ամուսին էր, հրաշալի հայր։ Տարբեր հարցերում, երբ ես կարող էի երեխաներին արգելել ինչ-որ բան անել, Կամոն թույլատրում էր, երես տալիս։ Մեր միակ «խնդիրը» դա է եղել»։

Բայց 2020 թվականի սեպտեմբերին սկսվեց պատերազմը, որը տակն ու վրա արեց բոլորի կյանքը։ Անահիտը հիշում է՝ Կամոն արձակուրդում էր՝ տանը։ «Իր հորեղբոր տղաները, եղբայրը դիրքերում էին, նա պետք է դիրքեր բարձրանար իրենց իջնելուց հետո։ Սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան տանն էինք, ժամը 7:15 Վարդենիսի երկնքում ԱԹՍ-ն պայթեց։ Ձայնից բոլորս դուրս վազեցինք, Մոշը հասկացավ՝ լուրջ բան է։ Զանգահարեց ինչ-որ մարդկանց, պարզեց, որ պատերազմ է սկսվել։ Իր եղբայրները, տղաները վտանգի մեջ էին, նա պետք է ամեն ինչ աներ նրանց հասնելու համար։ Չէր կարողանում նրանց հետ կապ հաստատել։ Փորձում էր գնալ, հասնել դիրքեր, բայց չէր կարողանում մեքենա գտնել։ Սովորական մեքենաներին արդեն չէին թույլատրում այդ հատվածով գնալ, թշնամին ռմբակոծում էր Վարդենիս-Քարվաճառ ճանապարհը։ Գնաց մեր համայնքապետարան, քաղաքապետին ասել էր՝ շուտ մեքենա տուր, հենց հիմա պիտի հասնեմ դիրքեր։ Դժվարությամբ, բայց կարողացավ իր դիրքեր հասնել։ Մեզ զանգահարեց, ասաց, որ եղբայրները լավ են, ուղղակի կապի խնդիր կա. «Մի քանի բարեկամ ու ծանոթ կա, հիվանդանոց եմ ուղարկել, վիրավոր են, բայց կարևորը՝ փրկվել են։ Տեղեկացի, թե ինչպես են, ընտանիքներին տեղյակ պահիր, իրենց կողքին եղիր»։ Սա էլ ինձ տրված իր ցուցումներն էին»։

Հետո զինծառայողների պատմությունները կվկայեն՝ հիսունից ավելի տղաներ հայտնվել էին շրջափակման մեջ, նրանց շրջափակումից Կամոն ու նրա ջոկատն են դուրս բերել։ «Վեց դիրք թշնամին գրաված է եղել, բայց տղաները կարողացել են դիրքերը հետ վերցնել։ Ես իրեն չէի զանգում, սպասում էի իր զանգին՝ պատկերացնելով վտանգի չափը։ Հաղթանակած էր խոսում այն պահերին, երբ դիրքերը հետ էին վերցրել։ Միշտ ասում էր՝ հաղթանակի հոտն եմ առնում, դրանց սատկացնելու ենք»։

Հոկտեմբերի 2-ի առավոտյան թշնամու ռազմական ավիացիան ռմբակոծություն է սկսում։ «Մոշը հրաշալի տիրապետում էր զինտեխնիկայի ձայնին անգամ, հասկանում է մոտեցող վտանգը։ Երկու ժամկետային զինծառայող զենքը մաքրելիս են եղել, Մոշը չի հասցրել գոռալ՝ պառկեք, թռել և իր մարմնով փակել է տղաներին՝ արկի հարվածը վերցնելով իր վրա։ Ժամկետային զինվորները փրկվել էին։ Հետաքրքիր զուգադիպություն է, թե մենք ենք կենտրոնանում թվերի վրա, բայց 18 տարեկան երկու տղայի փրկելիս Կամոն 36 տարեկան էր»։

Կամոն զոհվում է հոկտեմբերի 2-ին Քարվաճառում։ Նույն օրն ընտանիքը ստանում է նրա զոհվելու բոթը։ «Երբ արդեն մարդիկ գալիս էին մեր տուն, հասկանում էի, որ մի բան եղել է, բայց չէի հասկանում՝ Կամոյի՞ն է ինչ-որ բան պատահել, թե՞ նրա եղբորը։ Նրանք այնտեղ միասին էին։ Կամոյի միայն թիկունքն էր վնասվել, ոչ այնքան հեշտությամբ, բայց իր հրամանատարությունը կրակի ու ռմբակոծության ներքո մեկ օրում Կամոյին իջեցրին դիրքերից»։

Ապրելու ուժի մասին։ «Առաջին տարում լրիվ թևաթափ վիճակում էի, հատկապես՝ հողերը հանձնելուց հետո։ Գիտակցում ես, թե ինչի համար է թափվել հարյուրավոր տղաների, նաև քո ամուսնու արյունը, բայց երբ ո՛չ տղաները կան, ո՛չ էլ այն հողը, որի համար նրանք անմահացան, թևաթափ ես լինում։ Հիմա իմ ուժի աղբյուրը երեխաներս են։ Շատ քիչ եմ անցյալով խոսում Մոշի մասին։ Ինձ համար նա կա, ողջ է։ Ես ինձ այդպես եմ համոզել, որ կարողանամ շարունակել ապրել»։

Հ. Գ.- N զորամասի դասակի հրամանատար, ենթասպա Կամո Մինասյանը ծառայության ընթացքում բազմիցս պարգևատրվել է պատվոգրերով։ Հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» և «Արիություն» մեդալներով։ Հուղարկավորված է Վարդենիսի գերեզմանատանը։